Ήταν  μεσημέρι και καθόμουν σε μια πολυθρόνα δίπλα απ 'το παράθυρο διαβάζοντας ένα βιβλίο λίγο πριν με πάρει ο ύπνος .Περιπλανιόμουν από δω και από κει  δίχως λιμάνι να μπαρκάρω, όταν έφτασα στην ¨πλατεία ονείρου¨. Μια πλατεία αλλιώτικη απ'  τις άλλες , μια πλατεία με τη μόνη μαγική ικανότητα να ονειρεύεσαι το αύριο…
Είδα εμένα και τους συμμαθητές μου πιο μεγάλους ,ο καθένας με τις δικές του υποχρεώσεις, με τη δική του οικογένεια και με τη δική του δουλειά. Όλοι ήταν πολύ απασχολημένοι . Μάταια προσπαθούσα να τους πιάσω κουβέντα.
Κοιτώντας ολόγυρα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι βρισκόμουν σε μια μεγάλη πόλη.
Πήγα σε ένα περίπτερο και ρώτησα  ποιο μέρος ήταν αυτό. Με μεγάλη έκπληξη έμαθα πως αυτό ήταν το παλιό χωριό Μά

δρόμους τρέχανε μόνο τα αυτοκίνητα και μάλιστα πολύ επικίνδυνα .
Αποφάσισα να γυρίσω  στο σπίτι μου . Ανοίγοντας την τηλεόραση οι ειδήσεις με ξάφνιασαν .Πόλεμοι, φτώχεια, πείνα, τραυματίες , νεκροί … Έτσι θα ήταν λοιπόν το αύριο; Έτσι θα ήταν το αύριο που εμείς θα φτιάχναμε;
Ξύπνησα απότομα δίχως να ξέρω το γιατί. Έκλεισα το βιβλίο μη μπορώντας να διαβάσω αφού στο μυαλό μου τριγυρνούσε μόνο αυτή η απορία. .Θα μπορέσουμε άραγε να κάνουμε κάτι πριν το αύριο γίνει αυτός ο άθλιος και μολυσμένος κόσμος που ονειρεύτηκα ; Θα μπορέσουμε να μονοιάσουμε τους λαούς για να σταματήσουν οι πόλεμοι, η πείνα και η φτώχεια ; Θα μπορέσουμε άραγε ;
                       Νικήτα  Εύη
              Μαθήτρια Στ΄  Τάξης

Για να μας χαμογελάσει το μέλλον...

Όταν ήμουν μικρή πίστευα ότι θα τα έβγαζα πέρα . Πως η ζωή είναι ένα εύκολο παιχνίδι, όμως αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος. Καθώς μεγάλωνα, έβλεπα παιδιά στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα, να αγωνίζονται για να ζήσουν. Έτσι κατάλαβα ότι δεν

είναι εύκολα τα πάντα και πως κάποια παιδιά η μοίρα τα αναγκάζει ν' αγωνίζονται για να ζήσουν. Γι' αυτό τώρα ξέρω ότι το μέλλον όλων μας εξαρτάται από τη μόρφωση.

Μίγκλη Μαρία
Μαθήτρια Στ΄ Τάξης