Η Παναγία, εκάθητο μόνη και μοναχή της την προσευχή της έκανε για το μοναχογιό της. Ακούει βουή και ταραχή και σύγχυση μεγάλη. Βγαίν' έξω από την πόρτα της, εξ' απ' τη γειτονιά της. Βλέπει τον ουρανό θολό και τ' άστρα βουρκωμένα, το φεγγαράκι το λαμπρό στα δάκρυα βαμμένο. Τον Αγιο Γιάννη να' ρχεται κλαμμένος και δαρμένος.
-  Για πες μου Αγιε Γιάννη μου, για πε' μ' Αγιε μου Γιάννη. Είδες εμόν το γιόκα μου και 'σον το δάσκαλό σου; 
  - Δεν έχω στόμα να το πω, χείλη να τ' ομιλήσω, μηδ' η καρδιά μου το κρατεί να σου το μολογήσω

Το βράδυ στην ακολουθία του Σαββάτου, λίγο πριν την Ανάσταση, τα φώτα σβήνουν και ανάβουν με το νέο αναστάσιμο φως. Ακόμα μεταδίδουν το καινούργιο φως στα στείρα ζώα και τα άκαρπα δένδρα για να τους εξασφαλίσουν την γονιμότητα. Καθαρός συμβολισμός κι αυτός του θανάτου και της νέας ζωής. Το φως αυτό το παίρνουν με τις λαμπάδες τους, οι άνθρωποι στα σπίτια τους, κάνουν με τον καπνό τους, ένα σταυρό στην πόρτα της εισόδου, σβήνουν την παλιά φλόγα στο καντήλι και το ανάβουν με το νέο αναστάσιμο φως. Οι λαμπάδες της Ανάστασης που είναι όσες και τα ζωντανά μέλη της οικογένειας πρέπει να πάνε τρεις φορές στην εκκλησία ή να καίνε για λίγο επί τρεις μέρες στο σπίτι.