|
|
|
|
|
|
Στην πολυώροφη πολυκατοικία που έμενα υπήρχε κι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Είχαν μετακομίσει πρόσφατα και δεν ήξερα πολλά πράγματα γι' αυτούς. Έτσι μια μέρα αποφάσισα να τους επισκεφτώ.
Χτύπησα το κουδούνι. Ένα κατσουφιασμένο ανδρικό πρόσωπο με κοίταξε με απορία.
- Γεια σας, τους είπα, μένω από κάτω. Έμαθα ότι μετακομίσατε εδώ και είπα να έρθω να γνωριστούμε.
Αμέσως το κατσουφιασμένο πρόσωπο φωτίστηκε. Χάρηκε πολύ που με είδε. ΄΄ Σαν να μην τον επισκέπτεται κανείς ΄΄ ήταν η πρώτη ιδέα που πέρασε από το μυαλό μου. Φώναξε και τη
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
τα λέμε η Αθήνα δεν είναι και ο ωραιότερος τόπος διαμονής. Καυσαέρια, κίνηση, εργοστάσια. Τα παιδιά τους έμεναν στην άλλη άκρη της πόλης. Δεν τους επισκέπτονταν και συχνά, γι΄ αυτό χάρηκαν πολύ που με είδαν. Ήταν φανερό πως ήταν πολύ λυπημένοι που άφησαν το χωριό τους.
Τώρα που σας μιλάω έχω κι εγώ εγκαταλείψει την Αθήνα και μένω στο χωριό. Έτσι μπορώ να καταλάβω πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή από το χωριό στην πόλη. Ειδικά για ένα ηλικιωμένο ζευγάρι όπως η κα. Ανδρομάχη κι ο κ. Μενέλαος.
Νικήτα Εύη
Μαθήτρια Στ΄ Τάξης
|
|
|
|
|
|
|
